नदीची आत्मकथा मराठी निबंध, नदीची आत्मकथा निबंध मराठी , Nadichi Atmakatha Marathi Nibandh, Nadichi Atmakatha Marathi Essay, Nadichi Atmakatha essay in Marathi
नदीची आत्मकथा मराठी निबंध ( Nadichi Atmakatha Marathi Nibandh)
मी एक नदी आहे. माझा जन्म हिमालयाच्या पवित्र पर्वतरांगांमध्ये झाला. बर्फाच्छादित शिखरांतून मी थेंबथेंबाने वाहत खाली उतरले आणि एक लहानशी धार बनले. सुरुवातीला मी कोमल होते, शांत होते, पण जशी माझी वाटचाल पुढे सुरू झाली, तसतशी माझ्या प्रवाहात वेग आला, आणि मी एक सशक्त नदी म्हणून ओळखली जाऊ लागले.
मी जंगलातून, डोंगरांतून, पठारांमधून वाहू लागले. माझ्या दोन्ही किनाऱ्यांवर हिरवळ पसरली. पशुपक्षी माझ्या पाण्यावर जगू लागले. गावकऱ्यांनी माझ्या पाण्यावर शेती केली. लहान मुलांनी माझ्या किनाऱ्यावर खेळले, स्त्रियांनी माझ्या काठावर कपडे धुतले. माझ्या प्रत्येक थेंबात त्यांना जीवनाचे आश्वासन मिळाले. मी त्यांची माता झाले, त्यांची जीवनदायिनी झाले.
माझ्या प्रवाहात अनेक अडथळे आले. कधी मोठे दगड, तर कधी खोल दर्‍या, पण मी कधीही थांबले नाही. मी माझ्या वाटेवरून सतत पुढेच वाहत राहिले. माझा उद्देश एकच होता – समुद्राला भेटणे. माझ्या प्रवासात मी अनेक गावं, शहरं पाहिली. माणसांचे जग कसे बदलतं, हे मी अनुभवले. मी पावसाळ्यात उफाळून वाहिले, तर उन्हाळ्यात सुकलेही. पण लोकांची गरज कधीच कमी झाली नाही.
पूर्वी लोक माझ्या पाण्याला गंगाजळी मानून पवित्र समजायचे. माझ्या पाण्यात स्नान करून पाप नष्ट होत असल्याचे मानले जायचे. पण हळूहळू बदललेली माणसांची वृत्ती मी पाहिली. शहरांमध्ये मी गेल्यावर माझ्यावर गटारांचे पाणी सोडले गेले. प्लास्टिक, रसायने, कारखान्यांचे घाण पाणी मला दूषित करत गेले. माझ्या निर्मळ पाण्याची जागा काळपट वास येणाऱ्या पाण्याने घेतली.
पूर्वी जेथे मासे, कासव, बगळे आणि बदकं खेळायची, तिथे आता केवळ कचऱ्याचा ढिग दिसतो. लोक माझ्या स्वच्छतेबद्दल विसरले आहेत. जे मी त्यांना इतकी वर्षं न थकता दिलं, त्याचं हे फळ आहे का? मी एकटीच दुःखी आहे. माझ्या लाटांमध्ये पूर्वीचा आनंद राहिलेला नाही. माझा संगीतमय खळखळाट आता एक मौन झाले आहे.
शहरातील मोठ्या धरणांनी माझा प्रवाह थांबवला. काही ठिकाणी माझ्या काठावर मोठमोठी इमारती उभारल्या गेल्या. माझ्या पात्रात माती टाकली गेली, माझं अस्तित्वच मिटवलं गेलं. काही लोक मला फक्त वीज आणि पाणी पुरवणारा स्रोत समजतात. माझ्या सौंदर्याचा, माझ्या इतिहासाचा, माझ्या भावनांचा विचारच केला जात नाही. मी केवळ एक पाण्याचा झरा नाही. मी इतिहासाची साक्षीदार आहे. मी संस्कृतीची वाहिका आहे.
आजही काही गावांमध्ये मी पूजली जाते. लोक सणाच्या दिवशी माझ्या किनाऱ्यावर दिवे लावतात, पूजा करतात. त्या दिवशी मी पुन्हा पूर्वीसारखी पवित्र वाटते. पण लगेचच दुसऱ्या दिवशी माझ्या पाण्यात पुन्हा कचरा फेकला जातो. माझ्या अंतःकरणात एकच प्रश्न आहे – माणूस कधी शहाणा होणार?
माझ्या काठावरून अनेक पिढ्या गेल्या. एका पिढीने मला जपलं, दुसऱ्या पिढीने माझं शोषण केलं. पण आता तिसरी पिढी काय करणार हे मी पाहते आहे. जर त्यांनीही मला न जपलं, तर कदाचित उद्या मी नसेनच. माझं अस्तित्व नष्ट झालं, तर माणसांचंही अस्तित्व संकटात येईल, हे ते विसरू नयेत.
मी एक साधी नदी नाही. मी ऋषींची तपोभूमी आहे. मी कृषकांची जीवनवाहिनी आहे. मी स्त्रियांच्या दैनंदिन जीवनाचा भाग आहे. मी कलाकारांच्या प्रेरणास्त्रोत आहे. मी राष्ट्राच्या उन्नतीची साक्ष आहे. माझ्या पाण्याशिवाय काहीही शक्य नाही. पण तरीही मी दुर्लक्षित आहे.
माझ्या प्रवाहात जेव्हा एखादी छोटी मुलगी कागदी होडीत बसून मला चाळवते, तेव्हा मला हसू येतं. मी पुन्हा एकदा जगायला लागते. जेव्हा एखादा शेतकरी माझ्या पाण्यावर फवारणी करतो, तेव्हा मला समाधान वाटतं. पण हे क्षण आता दुर्मिळ झाले आहेत. माझं आजचं अस्तित्व धोक्यात आहे.
मी माणसांकडून काही विशेष मागत नाही. फक्त मला स्वच्छ ठेवा. माझ्यावर प्लास्टिक, रसायनं आणि मैल टाकू नका. माझ्या काठावरील झाडं तोडू नका. मला अडवू नका, वाहू द्या. कारण माझा प्रवाह म्हणजेच जीवनाचा प्रवाह आहे. मी वाहत राहिले तरच जीवन सुसंस्कृत राहील. अन्यथा सगळं विस्कळीत होईल.
माझा जन्म कोणाच्या फायद्यासाठी झाला नव्हता. मी स्वाभाविकरित्या उगम पावले आणि वाहू लागले. पण माझ्या प्रवाहात माणसाने जाणीवपूर्वक हस्तक्षेप केला. त्याचे परिणाम आता सगळ्यांना जाणवत आहेत. एकीकडे दुष्काळ, दुसरीकडे पुर – हे सर्व माझ्यावर केलेल्या अन्यायाचे फळ आहे.
तुम्ही मला थांबवलंत, अडवलंत, वळवलंत. पण मी निसर्गाचा भाग आहे. एक ना एक दिवस मी माझा मार्ग बनवेन. निसर्ग आपलं काम करतोच, आणि तो कुणाचं ऐकत नाही. त्यामुळे अजून वेळ गेलेली नाही. अजूनही माझ्या वाचवण्यासाठी प्रयत्न होऊ शकतात. लोकांनी माझ्या स्वच्छतेसाठी, संरक्षणासाठी पुढाकार घेतला पाहिजे.
मी नदी आहे. मी वाहते, जीवन देते. माझं पाणी पिऊन तुमचं शरीर चालतं. माझ्यावरच्या पूलांमधून तुम्ही प्रवास करता. माझ्या प्रवाहाच्या बाजूला तुमचं आयुष्य आकार घेतं. माझ्याविना जीवन अशक्य आहे. म्हणूनच, मला पुन्हा स्वच्छ करा, मला पुन्हा जिवंत करा.
मी कोणत्याही जातीची, धर्माची नाही. मी सर्वांची आहे. मी केवळ वाहते नाही, तर जगाला एकत्र ठेवते. माझ्या किनाऱ्यावर देवळं आहेत, मशिदी आहेत, गुरुद्वारे आहेत. मी माणसांच्या भावनांना एकत्र जोडते. त्यामुळे मला वाचवा, म्हणजे मानवतेला वाचवाल.
माझी ही आत्मकथा मी सांगत आहे, कारण माझं मन भरून आलं आहे. मी कितीही मोठी असले, तरी मी एक जीव आहे, ज्याला भावना आहेत. मला कळतं कोण माझ्यावर प्रेम करतं आणि कोण मला फक्त वापरतं. मी केवळ एक नदी नाही, मी एक संस्कृती आहे. माझं अस्तित्व राहिलं तरच तुमचंही राहील. माझ्या साठी नाही, तर स्वतःसाठी मला जपा.
Nadichi Atmakatha Marathi Nibandh FAQ
Q. नदीची आत्मकथा मराठी निबंध किती शब्दात लिहिण्यात आला आहे?
Ans : नदीची आत्मकथा मराठी निबंध 640 शब्दात लिहिण्यात आला आहे.
हे पण वाचा 👇👇
मी marathinibandhtopics.in लेखक आणि फाउंडर आहे मला लिहिण्याची वाचण्याची खूप आवड आहे मला या क्षेत्र मध्ये 5 वर्षा चे अनुभव आहे मी या ब्लॉग ची सुरुवात विद्यार्थ्यांना निबंध उपलब्ध करून देण्यासाठी केले आहे आमचे निबंध तुम्हाला कसे वाटतात कमेंट करून नक्की सांगत जा धन्यवाद 🙏🙏