छत्रीची आत्मकथा मराठी निबंध, छत्रीची आत्मकथा निबंध मराठी, Chatri Chi Atmakatha Marathi Nibandh , Chatri Chi Atmakatha Marathi Essay, Chatri Chi Atmakatha essay in Marathi
छत्रीची आत्मकथा मराठी निबंध ( Chatri Chi Atmakatha Marathi Nibandh)
मी एक साधी, पण लोकांच्या जीवनात अत्यंत उपयोगी वस्तू – एक छत्री आहे. माझा जन्म एका कारखान्यात झाला. तिथे माझे शरीर लोखंडी दांड्या, मजबूत कापड आणि एका चांगल्या हँडलने बनवले गेले. सुरुवातीला मी एका दुकानात शोभून बसले होते. दुकानाच्या काचेच्या कपाटात ठेवलेली मी, विविध रंगांच्या इतर छत्र्यांसोबत सजलेली होते. रोज अनेक लोक दुकानात येऊन आम्हाला पाहत, हातात घेऊन तपासत आणि काहीजण खरेदी करत. मला कोण घेऊन जाईल, ही आतुरता माझ्या मनात होती.
एके दिवशी पावसाळ्याच्या सुरुवातीला, एक गृहस्थ दुकानात आले. त्यांनी माझा रंग, माझे कापड, माझी ताकद पाहिली आणि मला लगेच खरेदी केले. त्या क्षणापासून मी त्यांच्या जीवनाचा एक भाग झाले. माझा पहिला प्रवास पावसाच्या सरींमध्येच झाला. बाहेर मुसळधार पाऊस पडत होता, पण माझ्या संरक्षणाखाली ते न भिजता घरापर्यंत पोहोचले. मला वाटले, माझा जन्मच त्यांच्या डोक्यावर सावली देण्यासाठी आणि पावसापासून वाचवण्यासाठी झाला आहे.
माझे आयुष्य केवळ पावसापुरते मर्यादित नाही. उन्हाळ्यात जेव्हा सूर्याची तीव्र किरणे अंगावर पडतात, तेव्हा माझ्या सावलीखाली ते थोडे थंडावा अनुभवतात. कधी कधी त्यांनी मला आपल्या मुलाला शाळेत सोडताना किंवा बाजारात जाताना वापरले. मी त्यांना केवळ पावसापासूनच नव्हे तर उन्हापासूनही संरक्षण दिले. त्यामुळे मी स्वतःला त्यांच्या घरातील एक विश्वासू मित्र मानते.
माझ्या आयुष्यात काही रोमांचक क्षणही आले. एकदा पावसाळ्यात वादळी वारे आणि पाऊस सुरू होता. मी माझ्या पूर्ण ताकदीने उघडी राहून मालकाला भिजण्यापासून वाचवत होते, पण अचानक जोरदार वाऱ्याने माझ्या दांड्या वाकल्या. मला वाटले माझा शेवट जवळ आला, पण मालकाने मला घरी नेऊन दुरुस्त केले. त्या क्षणी मला जाणवले की त्यांनी माझ्यावर खूप प्रेम केले आहे.
कधी कधी मला लहान मुलांशी खेळण्याचा अनुभवही मिळाला. ते मला फिरवत, कधी उलटी करून पावसाचे पाणी गोळा करत, कधी मला फिरकीसारखे फिरवत. मला जरी थोडे त्रास होत असे, तरी त्यांच्या निरागस हसण्यात मला आनंद मिळे. माझ्या आयुष्यात असे अनेक क्षण आले जेव्हा मी फक्त एक वस्तू नव्हते, तर त्यांच्या आनंदाचा एक भाग होते.
हिवाळ्यात माझा वापर कमी होतो, कारण ना पाऊस ना प्रखर ऊन असते. अशा वेळी मी कपाटात ठेवली जाते, पण मला राग येत नाही. मला माहीत असते की माझी वेळ पुन्हा येईल. पावसाळा सुरू झाला की पुन्हा माझी आठवण येते आणि मी बाहेर पडते. माझ्या अस्तित्वाचे खरे महत्त्व लोकांना तेव्हाच कळते, जेव्हा पाऊस अचानक सुरू होतो आणि मी त्यांना भिजण्यापासून वाचवते.
माझ्या प्रवासात मी अनेक रस्ते, बाजार, शाळा, बसस्थानके आणि गावे पाहिली आहेत. पावसाळ्यात मी कित्येक लोकांना भिजण्यापासून वाचवले आहे, तर उन्हाळ्यात त्यांच्या डोक्यावर सावली दिली आहे. मी माझ्या मालकाच्या आयुष्यातील कित्येक आनंद-दुःखाच्या प्रसंगांची साक्षीदार आहे. कधी ते पावसात भिजून हसले, तर कधी माझ्या संरक्षणाखाली शांतपणे चालले.
माझ्या कापडावर पावसाचे थेंब पडतात, तेव्हा त्यांचा थंडावा मला सुद्धा जाणवतो. उन्हाळ्यात गरम वाऱ्यापासून वाचवताना मात्र माझे कापड गरम होते, पण तरीही मी टिकून राहते. माझे आयुष्य मोठे नसले तरी उपयोगी आहे, हे मला अभिमानाने सांगावेसे वाटते. लोकांच्या जीवनातील छोटीशी सोय बनणे, हेच माझे ध्येय आहे.
माझे आयुष्य कधी संपेल, हे मला माहीत नाही. कदाचित कधीतरी माझ्या दांड्या तुटतील, कापड फाटेल आणि मला फेकून दिले जाईल. पण त्याआधी मी माझे प्रत्येक क्षण उपयुक्ततेने जगू इच्छिते. माझा उद्देश साधा आहे – लोकांना पावसात, उन्हात, वाऱ्यात संरक्षण देणे. माझ्या सावलीत त्यांनी घेतलेला दिलासा, हेच माझ्या अस्तित्वाचे खरे फळ आहे.
माझा प्रवास एका कारखान्यात सुरू झाला आणि तो कदाचित एखाद्या कचऱ्याच्या ठिकाणी संपेल, पण माझ्या मधल्या प्रत्येक क्षणात मी कोणाच्या तरी मदतीसाठी उभी राहिले आहे. त्यामुळे मी समाधानी आहे. मी एक साधी छत्री असले तरी, माझ्या लहानशा आयुष्यात मी अनेकांचे आयुष्य थोडे सोपे केले आहे. हाच माझा अभिमान आणि हाच माझा आत्मकथन.
Chatri Chi Atmakatha Marathi Nibandh FAQ
हे पण वाचा 👇 👇 👇
मी marathinibandhtopics.in लेखक आणि फाउंडर आहे मला लिहिण्याची वाचण्याची खूप आवड आहे मला या क्षेत्र मध्ये 5 वर्षा चे अनुभव आहे मी या ब्लॉग ची सुरुवात विद्यार्थ्यांना निबंध उपलब्ध करून देण्यासाठी केले आहे आमचे निबंध तुम्हाला कसे वाटतात कमेंट करून नक्की सांगत जा धन्यवाद 🙏🙏